به عنوان قدیمی ترین زندانی سیاسی – عقیدتی در نظام جمهوری اسلامی که بیش از 29 سال از عمر خود را به جرم دفاع از حاکمیت ملی و استقرار دموکراسی در ایران در سیاهچالهای رژیم سپری کرده و الان نیز برای درمان بیماریهایی که منشأ آنها اقامت طولانی در زندان، سوء رفتار و سوء تغذیه و محرومیت از بهداشت می باشد در مرخصی استعلاجی بسر می برم و در شرایطی که افزایش تنش بین ایران و جامعه جهانی و بحران هسته ای، خطر یک جنگ دیگر در منطقه را به شدت جدی نموده است.
حوادث سال 1357 ایران، آثار و نتایجی را برای دوران حاضر به جای گذاشته است که بیان گوشه ایی از آن با هدف روشن کردن زوایای تاریک این وقایع می تواند در آینده، کمکی به مورخان این دوره از تاریخ ایران باشد.
محتوی کتاب حاضر که توسط یکی از دوستان عزیز من آقای روزبه میرابراهیمی گردآوری و تدوین گردیده است،ادعایی است بر تلاش جهت بیان حقایق و روشن کردن چندی از واثعیت های نانوشته و ناگفته در این مقطع از تاریخ معاصر کشورمان...
عشق من به ذره، ذره خاک ایران از عشق به تک تک هموطنانم جدا نیست. از رهگذر این عشق لایزال پیوند عاطفی و ناگسستنی من با تمامی ایرانی ها فارغ از گرایشات سیاسی، تعلقات دینی، باورها و جهان بینی، عادات و رسوم اجتماعی، شغل و جایگاه اجتماعی برقرار شده و من با همه کوشندگان راه آزادی و توسعه ایران همراه و همرزم هستم.
حضور و اقامت طولانی در زندانهای جمهوری اسلامی، آماده نگاه داشتن کیف زندان حتی در اتاق عمل، راه رفتن با برگه مرخصی استعلاجی، نفس کشیدن زیر نگاه (ذره بین) زندانبانان، جسم و جان مرا سخت می آزارد. اگر نبود عشق به ایران و ایرانی، تحمل این وضعیت بی معنی بود. اما لبریز شدن از عشق و احترام هموطنان جوهر حیات را چنان پر طراوت و شاداب می کند که من خود را آزادترین فرد جهان می بینم و این چنین است که در ورای زخم ها و دردها می مانم و می ایستم.
بيست و هشت سال گذشت. راستي 28 سال يعني يك عمر. در تقويم زنداني هر لحظه به طول يك عمر است. اين روزگار بسيار طولاني زندان، براي من سفري است به عمق و گستره‌ي مفاهيمي كه در شرايط عادي به ارزش واقعي آن ها به درستي پي نمي بريم مفاهيمي چون حقيقت، عدالت، شرافت، آزادي و ايستادگي، در روزمرگي زندگي به درستي درك نمي شوند، آنگاه كه انسان در شرايط سخت انتخاب قرار مي گيرد عظمت و اعتبار اين مفاهيم خود را آشكار مي كند تا آنجا كه انسان براي حفظ اين ارزش ها از تمامي وجود مادي خود مي گذردتا به عالم معني راه يابد.
متن پيام عباس اميرانتظام به مناسبت دريافت جايزه دفاع از حقوق بشر از سوي كانون مدافعان حقوق بشر ايران در تاريخ 19 آذر ماه 1386
از سال 1357 به دليل تحولات و تغيير سياست داخلي و خارجي حكومت ايران، ملت ما به صورت يك ملت وحشي و متجاوز و برهم زننده صلح و آرامش جهان به دنيا معرفي شد. كشتارهاي دسته جمعي در داخل براي فرونشاندن صداي اعتراض مردم و ترور ايرانيهاي مقيم خارج و نقض حقوق بشر – گروگان گيري و ... جنگ ايران و عراق و قرباني كردن صدها هزار جوان بي‌گناه و معصوم ايراني در جنگ و كشتار وسيع انسان‌هاي معترض به رفتارهاي حكومتي. هدايت كشور در جهتي كه اقتصاد – فرهنگ جامعه و... همه در جهت سراشيبي و نابودي به حركت در آمد وكشور بسوي آنچه امروز ملاحظه مي‌شود رانده شد.
اين نامه در 2 مرداد 1371 يعني پانزده سال قبل در زندان اوين به رئيس قوه قضائيه وقت، حجت الاسلام محمد يزدي، نوشته شده و اكنون از طريق اينترنت براي آگاهي شما ملت عزيز و بزرگ ايران منتشر مي‌شود.
سه شنبه، ۲ امرداد ۱۳۸۶
کمیته پیگیری دفتر تحکیم وحدت برای وضعیت دانشجویان در بند به دیدار مهندس عباس امیرانتظام -سخنگوی دولت موقت و قدیمیترین زندانی سیاسی- رفتند. در این دیدار که در منزل مهندس امیرانتظام شکل گرفت، دانشجویان به بیان دغدغه های خود پرداختند و مهندس امیرانتظام به عنوان قدیمیترین زندانی سیاسی، به تحلیل شرایط سیاسی کشور و مشکلات موجود پرداخت و با حمایت از حرکت دانشجویان بازداشت شده در روز ۱۸ تیر ماه، از بیانیه دانشجویان حمایت کرد و دیدگاههای خود را مطرح کرد، که خلاصهای از آن را در ادامه میخوانید...
