در شرایطی به انشاء این یادداشت می‌پردازم که به تازگی بیست و ششمین عمل جراحی خود را پشت سر نهاده‌ام و هم اکنون مشغول معالجات بعد از عمل هستم و برای انجام دو عمل دیگر با پزشکانم در تبادل نظر می‌باشم. سرنوشت زندانی سیاسی در ایران یا اعدام به صورت متداول آن است و یا اعدام به صورت تدریجی از طریق تحمیل انواع شکنجه‌های جسمی و روحی.

در چنین شرایطی که دیدن تاریکی‌ها، نامهربانی‌ها و ناجوانمردی‌ها تصویر همیشگی زندگی روزمره را تشکیل می‌دهند و بیشتر آهنگ‌هایی که به گوش می‌رسد صدای جلادان است که سر هر کوی و برزن فریاد "مرگ بر آزادی خواهان" را سر می‌دهند، آواز یاران و عاشقان ایران چه زیبا و دلپذیر است.

سه شنبه، ۲ امرداد ۱۳۸۶
کمیته پیگیری دفتر تحکیم وحدت برای وضعیت دانشجویان در بند به دیدار مهندس عباس امیرانتظام -سخنگوی دولت موقت و قدیمیترین زندانی سیاسی- رفتند. در این دیدار که در منزل مهندس امیرانتظام شکل گرفت، دانشجویان به بیان دغدغه های خود پرداختند و مهندس امیرانتظام به عنوان قدیمیترین زندانی سیاسی، به تحلیل شرایط سیاسی کشور و مشکلات موجود پرداخت و با حمایت از حرکت دانشجویان بازداشت شده در روز ۱۸ تیر ماه، از بیانیه دانشجویان حمایت کرد و دیدگاههای خود را مطرح کرد، که خلاصهای از آن را در ادامه میخوانید...

پاییز58، سال اعدام های کور. من از پشت میله های زندان، نظاره گر خشم انقلاب بودم. نه محاکمه ای، نه دفاعی، نه عدالتی. انقلاب منطق خودرا دنبال می کند. سال 59، سال رگبار و تک تیرها، خواب را از چشمانم می رباید.  سال60، سال سیاه غلتیدن جوانان در خون سرخ خویش. سال رگبار ها، سال توفان، سال دفن بی کفن ها. من می مانم و از تیرباران ها می گذرم تا با دلی پر از اندوه به سوگ یاران بنشینم. سال 67، سال جنون هیولای چند سر، سال اعدام های انفجاری، سال گودال های اوین، سال تولد خاوران در کابوس زمان.